„Ogromne okno” to już trzeci tom przygód Wioletki, Klausa oraz Słoneczka. Po raz kolejny udało im się umknąć Hrabiemu Olafowi, ale jak dobrze wiemy, to jeszcze nie koniec ich nieszczęść. Tym razem trafiają pod opiekę lekko sfiksowanej ciotki, która boi się wielu rzeczy w swoim życiu, ale jednocześnie wydaje się wielce poczciwą kobietą. Co prawda przez jej strach, nigdy nie włącza kuchenki, przez co rodzeństwo raczy się jedynie zimnymi posiłkami, ale w porównaniu do ich wcześniejszych przygód, doznają chwili spokoju i wytchnienia. Sytuacja ta nie trwa jednak w nieskończoność, bo szybko odnajduje ich Hrabia Olaf i po raz kolejny próbuje sięgnąć po majątek rodzeństwa.

Autor dalej udoskonala swoją umiejętność tworzenia niezwykłych opowieści, pełnych tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji. W trzecim tomie Snicket pokazuje, że jest mistrzem tworzenia intryg i zaskakujących zdarzeń, które trzymają czytelnika w napięciu aż do samego końca. Jednocześnie, mam wrażenie, że trzeci tom delikatnie dojrzewa, tak jakby dojrzewać miał też docelowy odbiorca, ponieważ już od samego początku, autor wykorzystuje trudniejsze słowa, niż do tej pory. Jednocześnie, dalej w ten sam sposób tłumaczy co trudniejsze zagadnienia, dodając do lektury dodatkowy walor edukacyjny:

„Istnieją dwa rodzaje lęku: racjonalny i irracjonalny - lub też, mówiąc prościej: zrozumiały i niezrozumiały. Na przykład sieroty Baudelaire boją się Hrabiego Olafa i jest to lęk jak najbardziej zrozumiały, ponieważ Hrabia Olaf jest podłym człowiekiem, który dąży do ich zguby. Gdyby jednak sieroty Baudelaire bały się tortu bezowego z kremem cytrynowym, ich lęk byłby irracjonalny, gdyż taki tort to nadzwyczajny przysmak, który nikomu nie mógłby zaszkodzić.”

„Ogromne okno” przenosi nas w nowe, ciekawe otoczenie. Lemony Snicket chyba nigdy nie przestanie zaskakiwać mnie swoją wyobraźnią. Kiedy kończąc tom, zastanawiam się, co jeszcze może czekać Wioletkę, Klausa i Słoneczko, ostatnią rzeczą, jaka przychodzi mi do głowy, jest to, co faktycznie przygotował autor. I choć historia sama w sobie jest tendencyjna i dość przewidywalna przez strukturę, którą sobie dobrał, czytelnik z każdym tomem bawi się równie dobrze. Choć wiemy, czego możemy się spodziewać, nie odbiera nam to radości z lektury i równie dobrej zabawy, jak przy pierwszym tomie.

Trzeci tom Serii Niefortunnych Zdarzeń to kolejna odsłona historii rodzeństwa, przy której świetnie się bawiłam. Serdecznie polecam tę lekturę młodszym czytelnikom, ich rodzicom, ale też czytelnikom w każdym wieku. Mając niemal trzydzieści lat na karku i brak potomstwa niesamowicie bawię się, czytając tę serię. Kiedy wyobrażam sobie, że jestem rodzicem, dochodzę do wniosku, że jest to świetna lektura, którą można odkrywać wspólnie ze swoim dzieckiem. Rozwija ona spory zakres słownictwa i pozwala zagłębić się w niecne intrygi Hrabiego Olafa, trzymając kciuki za lepszy, bardziej pozytywny los rodzeństwa Baudelaire.

Serdecznie polecam zarówno „Ogromne okno”, jak i poprzednie tomy tej serii i rekomenduję czytanie jej tom po tomie - choć kolejne części mogłyby być czytane niezależnie, bardzo wiele stracimy, omijając początek tej historii i całe nakreślenie tła tego, w jaki sposób rodzeństwo znalazło się w takiej, a nie innej sytuacji.