Regina Nałęcz, początkująca pisarka, która po napisaniu trzeciej powieści czuje się wypalona i zniechęcona, otrzymuje nietypową propozycję: ma dokończyć powieść kobiety, która zginęła wiele lat wcześniej, intrygującej Jolanty Wołyńskiej. Po pewnym wahaniu bohaterka podejmuje się zlecenia, nie wiedząc, że ta decyzja zmieni jej życie.

Pierwszy tom powieści kończy się w momencie, gdy bohaterka odkrywa, iż tajemniczym mężczyzną, w którym była zakochana Jolanta, autorka i jak się okazuje bohaterka wspomnianej wyżej powieści, to nie kto inny tylko dziadek Reginy.
Od tego momentu bohaterka zaczyna prowadzić rodzinne śledztwo. Aby poznać skrywane przed nią sekrety i rodzinną tajemnicę, która w bolesny sposób wpłynęła nie tylko na małżeństwo dziadka i ukochanej przed Reginę babci, ale także na stosunki między ich dziećmi odwiedza ciotkę, skonfliktowaną z ojcem Reginy oraz babkę. Słucha też opowieści znajomych Jolanty. Powoli do bohaterki dociera bolesna prawda o babci, dziadku oraz swojej własnej krótkowzroczności.

O ile pierwszy tom zdawał się nieco nużący i przydługi, a bohaterka denerwująca w swoim niezdecydowaniu i braku samodzielności, o tyle drugi tom ma wartką i ciekawą akcję, a kolejne odkrywane rodzinne sekrety sprawiają, że czyta się ją ze sporą przyjemnością. Owszem, kreacja postaci nadal daleka jest od ideału i wydają się nieco sztywna, zwłaszcza Regina wypada blado, jednak powieść ratują wątki poboczne.
Zakończenie może trochę dziwić, chociaż znając już trochę główną bohaterkę, należało się go spodziewać.

Powieść oprócz walorów typowo rozrywkowych, bo należy raczej to tych łatwych, lekkich i przyjemnych, przynosi ciekawie poprowadzony wątek obyczajowy w Polsce dwudziestolecia międzywojennego, wojny raz początków socjalizmu powojennego. I może właśnie ta retrospektywna, wspomnieniowa część obu tomów powieści jest najciekawsza. Podejrzewam, że oba tomy znajdą spore grono zadowolonych czytelniczek.